(شهدای کربلا همه در یک روز کشته شدند.توابین هم همه در یک روز کشته شدند.شما ببینید اثری که توابین در تاریخ گذاشتند یک هزارم اثری نیست که شهدای کربلا گذاشتند.برای خاطر این است که اینها در وقت خود نیامدند.کار را در لحظه خود انجام ندادند.دیر تصمیم گرفتند و دیر تشخیص دادند.)
به راستی قصه عجیبی است قصه توابین.قصه عجیبی است قصه آنها که امامشان را در لحظه خود حمایت نکردند و امامشان را تنها گذاشتند و دیگر جبران آن محال شد.
چقدر در روزمره گی هامان اسیر شدیم و ندیدیم صلاح کار خود را.چقدر گوش به فتنه هایی دادیم که کفار و منافقین در دلمان ساختند و ما هم آنها را پرورش دادیم.چقدر آنها بوق بد حجابی را زدند و ما گوش کردیم .آیا شد گوش فرزندانمان را بگیریم تا نشنوند بوق فتنه فتنه گران را.شد به خاطر رشد صحیح فرزندمان ماهواره هایمان را دور بیندازیم.شد فرزندمان را مانند  رباب و ام البنین ومادر وهب و …. هدیه کنیم به خدا.تا خدا اورا جاودانه گرداند.نه نشد….

چقدر راه درست را میدانستیم و نرفتیم.گاهی فکر میکنم اگر در عاشورا بودیم در کدام جبهه میماندیم.72 نفر یا توابین یا یزیدیان.
یا دمان نرود کل یوم عاشورا و کل عرض کربلا